Woas is des Fräjjahr doch so schee.
Mer meecht groad sâ: Nadur blab steh.
Wer dankbar is, kennt Gottes Gabe,
nur em Mahj säjste so Fabe.
Wunnerschee des ville Gree,
un jed Gree is annescht gree.
Die Sunn hoat Kroaft, nur âns em Sinn:
Macht auch eraus, ihr Blimmerin!

Es Schneegleggelje is längst verbläjt,
o de Schlie ka Bläjde nemmeh dro,
wer em Kasselgrund wohnt, der säjt,
die Mahjgleggelerin, däj gucke scho.
Die Bâm, däj bläje, ei woas summts,
die Beh do fläje, ieberoal brummts.

Die Leit kunndes joa koum erwadde,
endlich geht’s enaus en Gadde.
Es wird gehackt, es wird gesät
un es irschde Groas gemäht.
Die Gänseblimmerin do zucke,
sich unnern Roasemäher ducke,
die Gackelsbisch, däj sêi die frechste,
â mähste oab, guckt scho die Nächste.
Un noach em Râwäder – e Luft!
Jed Blimmje, Gräsje hoat san Duft.
De meeste riche die Nächelerin,
hoaste däj em Gadde din.
Widsche un ach Budderblumme
e de Hecke sêi om Kumme,
fresch de Wahld un fresch die Wiese,
Mensch, dank deim Herrgott un genieße!